To raz jeszcze słuchawki i znów ekskluzywne. W dodatku nawet bardziej, bo flagowe a nie tylko uplasowane wysoko na słuchawkowych szczeblach społecznych. Z tym, że można do tego podchodzić dwojako. Bo z jednej strony są faktycznie szczytowe, jako że lepszych od Sennheisera w tej chwili nie kupicie, lecz z drugiej nie do końca, gdyż istnieje już i nawet był prezentowany model wyższy – elektrostatyczny, jubileuszowy, niezwykły. Jego polska premiera ma się odbyć na pokazie zamkniętym w połowie marca, apóki co debiutuje, i to jak najbardziej rynkowo, poprawiona wersja flagowych słuchawek dynamicznych HD 800. Opatrzono ją symbolem HD 800 S, gdzie owo „S”, tak jak „X” albo „Z” u Audio-Techniki, bądź „i” czy „e” u Grado, znakuje nowszą wersję – technicznie uszlachetnioną – sławnych i już obrosłych licznymi opowieściami flagowców dotychczasowych.
A moje z nimi boje to też niezgorsze pasmo potyczek, toczonych od samego początku i z epizodem ostatnim nie dalszym jak kilka dni temu, gdy brały udział w recenzowaniu najnowszej Audio-Techniki ATH-W1000Z. Napisałem tam wówczas, że zachodzą z tymi HD 800 zasadnicze problemy w odniesieniu do ferowania ocen, ponieważ bardzo różna w nich bywa reprodukcja wysokich tonów, a także bardzo różnie się zachowują w zależności od wzmacniacza oraz dramatycznie reagują na zmianę okablowania.
Ta różnorodna zmienność, naprawdę nieraz drastyczna, nie jest wcale moim ani czyimś wymysłem, efektem jakiegoś recenzorskiego kaprysu, tylko źródłem licznych o tych słuchawkach opinii, a nawet legend. Jedna pośród nich jest szczególnie utarta i na trwałe wprowadzona w obieg; głosząca, iż te z początku produkcji grały inaczej – bardziej łagodnie i na większym obszarze – podczas gdy obecne są bardziej agresywne i scenę mają mniejszą. Sam byłem tego zdania i się bez bicia przyznaję, ale to nie jest prawda. To znaczy, możliwe iż faktycznie Sennheiser coś pozmieniał, próbując większy ład brzmieniowy w swoim flagowcu wprowadzić, tak żeby stał się bardziej jednolity – grający jednym stylem niezależnie od okoliczności. Ale jeżeli nawet, to zmiany te były bardzo nieznaczne, a twierdzenie, że dawne całkiem były inne, nie ma pokrycia w faktach. Piszę to z pełnym przekonaniem, ponieważ dwakroć takich z początku produkcji o wieloletnim stażu słuchałem, i oba egzemplarze okazały się grać wcale nie łagodnie, tylko jak najbardziej konkretnie, z bardzo wyrazistym rysunkiem i pełną ekspozycją sopranów. Natomiast faktem jest, i to faktem niezbitym, że od słuchawek Sennheiser HD 800 otrzymać możemy brzmienia różne, różniste. (Jak mawiał Bohdan Smoleń.) Dwa tylko, gdy chodzi o styl, natomiast całą gamę jak chodzi o jakość. Te style to łagodność aż nieraz przeradzająca się w nudę, a z drugiej pikanteria, przez niektórych krytykowana za zbytnią właśnie pikantność.
Natychmiast to uzmysławia, z jak wielkim do czynienia mamy rozrzutem, co prokuruje, też prędko, chwiejność ocen. Bo jedni szalenie chwalą i żyć bez tych HD 800 nie mogą, a inni odkładają i idą szukać dalej. Niemniej gadanie gadaniem, a fakty okazują się takie, że spośród słuchawek flagowych, uchodzących za naprawdę wybitne, żadne z pozostałych nawet nie zbliżają się pod względem ilości sprzedanych egzemplarzy. Sprzedał już bowiem Sennheiser tych swoich „osiemsetek” ponad sześćdziesiąt tysięcy, co jest wynikiem rewelacyjnym, zważywszy cenę i skalę konkurencji. Aż tak mu dobrze z tym szło, że cenę wyjściową podbił, a nie ulega też kwestii, że stały się te HD 800 słuchawkowym klasykiem, i jeśli ktoś gdzieś się słuchawkami wysokiej klasy pragnie podeprzeć, to właśnie w pierwszym rzędzie tych HD 800 użyje. Podobnie zawodowi recenzenci niezmiennie, zawzięcie chwalą; i nie spotkałem żadnego prócz siebie (ale siebie dość często spotykam), który by coś nieprzychylnego przy jakiejś okazji choć pisnął. Oczywiście mogę się mylić, bo trudno znać wszystkie recenzje, ale jakoś nie napotkałem. Lecz to wcale grzech żaden i nic a nic nie zarzucam, jako że te Sennheiser HD 800 grać potrafią zachwycająco. Zwłaszcza kiedy im wdrożyć kabel Entreq Atlantis i podpiąć do wzmacniacza Bakoon HPA-21, albo jeszcze lepiej EternalArts OTL. To się staje ucztą dla ucha i bez mała sam sennheiserowski Orfeusz z tą swoją dziesięć razy wyższą ceną może się poczuć nieswojo, a szkoda tylko, że rewelacyjny kabel Entreqa nie jest już oferowany, a wspomniane wzmacniacze, szczególnie ten drugi, też bardzo drogo kosztują. No ale jest potencjał, co do tego bez kwestii, a jedynie dość trudny do wyzyskania tak na zupełną skalę.
Poza problemem technicznym, różne opowieści rodzącym, był także może nie problem, ale coś na kształt chętki. Otóż słuchawki wygląd posiadają ciekawy, bardzo modernistyczny, który aż sam o to prosi, by zaoferować go w różnych barwach. Tymczasem Sennheiser czepił się srebra z uporem, z powodów mi nie znanych, oferując flagowy swój wyrób o jednym tylko, srebrzystym obliczu. A w Internecie aż gęsto od innych pomysłów kolorystycznych, które użytkownicy na własną rękę czynili, smak innym z kolei czyniąc.
Dwie przeto były sprawy do wzięcia pod rozwagę i ponownego opracowania: wygląd oraz styl brzmienia. Bagatela! – rzec można, no ale fakty są takie. Coś trzeba było zrobić z tym rozrzutem sopranów i cośkolwiek w kwestii wyglądu.
12345Następna strona »
